Gast blog Heleen Klop: Mijn professionele gezicht

Heleen en ik fotograferen samen met nog 120 andere professionele fotografen belangeloos voor dezelfde stichting. Ik heb Heleen gevraagd als gast-blogger en dit is haar mooie verhaal:

‘Het is ochtend als de telefoon gaat. De stichting waar ik me voor inzet belt met de vraag of ik de volgende dag foto’s wil maken in het ziekenhuis. Een heel klein mannetje is heel ernstig ziek en de moeder wil heel graag foto’s van haar prachtige baby. Er gaat een steek door me heen, ik moet flink slikken. Kinderen mogen niet ziek zijn en wat zal die jonge moeder een verdriet hebben. Verdriet dat ik zo goed ken, want vorig jaar is mijn jongste zoon van vier overleden aan een stofwisselingsziekte. Ineens realiseer ik me dat mijn oudste zoon op dat tijdstip zijn eerste voetbalwedstrijd heeft. Hij mag dit jaar voor het eerst voetballen bij de selectie van de F-jes. Ik kan helaas deze keer niet anders dan kiezen voor eigen mijn zoon en zeg verontschuldigend dat ik morgen niet kan. Lees verder!

Eind van de middag gaat weer de telefoon. Of ik ook diezelfde dag kan fotograferen, hetzelfde jongentje. De moeder heeft op dat moment een gesprek met de arts en ze zal heel slecht nieuws krijgen. Op dat moment ben ik foto’s aan het bewerken van een prachtig kereltje van één jaar dat ik een paar dagen eerder mocht fotograferen, het zoontje van een kennis. Dit jongetje heeft dezelfde zeldzame stofwisselingsziekte als mijn zoon. De moeder heeft contact met me gezocht en na mailcontact hebben we afgesproken. Ik kan niet veel meer doen dan haar steunen, tips geven hoe wij met instanties zijn omgegaan en foto’s maken van haar prachtige zoon, een paar dagen voor hij geopereerd zal worden. Deze foto’s bewerk ik op het moment dat gebeld wordt. We spreken af dat ik een uur later naar het ziekenhuis zal gaan, dan kan ik gelijk de foto’s afleveren aan mijn kennis. Ik vermoed dat ze daar wel blij mee zal zijn.

Toen wij in 2007 de diagnose Tay-Sachs kregen voor Thijs ben je aan de ene kant opgelucht dat je weet wat jouw zoon heeft. Op datzelfde moment stort ook je wereld in! Je zoon is ziek, zal steeds zieker worden en zal binnen een paar jaar komen te overlijden. En er is helemaal niks dat je er aan kan doen. Er is geen medicijn, geen behandeling, alleen maar symptoombestrijding. Deze kinderen (800 kinderen ieder jaar) zijn niet interessant voor de farmaceutische industrie omdat ze niet oud zullen worden. We, mijn man en ik, zijn ons op dat moment gaan realiseren dat we alles willen vastleggen van Thijs. Van hem met ons, met zijn 3 jaar oudere broer, met opa en oma, zijn lachje, zijn handjes en voetjes, alles. We hebben een videocamera gekocht én eindelijk die digitale spiegelreflexcamera. Voor onszelf maar ook voor onze oudste zoon moeten we zoveel mogelijk vastleggen, voor de tijd dat Thijs er niet meer zal zijn.

Op 21 april 2010 is onze Thijs thuis overleden. Hij was zo ziek. We hebben hem alles gegeven, alle zorg en liefde van de wereld, maar dat ene konden we hem niet geven, een medicijn zodat hij weer beter zou worden. We hebben ‘m moeten laten gaan. Wat we nu hebben zijn heel veel warme herinneringen en veel foto’s. Foto’s waarop hij nog lacht, foto’s met zijn broer, in de armen van opa en oma. Foto’s waar we met veel plezier naar kijken, waar we blij van worden, maar soms ook verdrietig. Maar we zijn zo blij dat we die foto’s hebben. Een herinnering van bijzondere momenten, van een bijzonder mannetje.

Mijn hobby werd weer nieuw leven ingeblazen. Sinds mijn vroege jeugd heb ik gefotografeerd, maar nu ging er een nieuwe wereld voor me open. Er zat meer in me dan ik had verwacht. Door héél véél zelfstudie en door veel te doen heb ik mijzelf ontwikkeld tot professioneel fotograaf. Toen ik in 2009 moest stoppen als Project Manager heb ik de mogelijkheid aangegrepen voor mezelf te beginnen. Ik vind het geweldig mensen te portretteren en persoonlijke momenten vast te leggen. Ik heb een talent en dat gebruik ik graag om anderen te helpen en met mijn fotografie kan ik me inzetten voor goede doelen zoals oa Metakids. Wij hebben zoveel steun gekregen, en nog steeds, toen wij dat zo hard nodig hadden. Ik ben blij dat ik nu iets kan doen.

Ik ben ‘s middags naar het ziekenhuis gegaan en zag een heel sterkte jonge vrouw. Ze had net een enorm moeilijk gesprek gehad met de arts maar wilde me graag ontvangen. Ze wilde dolgraag foto’s van haar baby. Nu heb ik dit al meerdere malen gedaan, maar het blijft slikken. Niet zozeer dat ik herinnerd word aan mijn jongste zoon, maar omdat ik me het verdriet zo goed kan voorstellen. Verdriet van nu én van wat er nog komt. Ik zet op zo’n moment mijn professionele gezicht op, beschermt door mijn camera en maak de foto’s waarvan ik denk dat ze waardevol zullen zijn. Meer kan ik niet voor haar doen. Mijn tranen komen later wel.

Op de terugweg loop ik langs de afdeling waar het jongetje ligt met de stofwisselingsziekte. Hij is net geopereerd en heeft pijn. Veel herinneringen komen boven. Het is een fijn ziekenhuis en toch hoop ik dat dit jongetje weer snel naar huis mag. Ik geef de foto’s af en hoop zo dat ze er blij mee is. De volgende dag krijg ik al een reactie op de foto’s. “Super mooie foto’s en ook echt puur hoe het werkelijk is, super gaaf, heel erg bedankt.” Kijk, daar fotografeer ik voor. Daarom wil ik me ook inzetten voor deze goede doelen. Ik weet zelf hoe belangrijk foto’s kunnen zijn, voor nu maar ook voor later en die wil ik graag voor deze ouders maken. Want wat is het fijn als ouder om mooi materiaal te hebben zodat je altijd even kunt terug kijken!

Of je kind nu ziek is of gezond, op een dag zal er wellicht een behoefte zijn om even terug te kijken hoe de levensloop ook alweer was. En dat maakt mijn werk zo mooi en is het zo dankbaar!’

Heleen Klop

HELEEN KLOP fotografie

www.heleenklop.nl