De Rimpeling, coachende fotografie die jouw leven kan veranderen
3 november 2017
Jaaroverzicht 2019
30 december 2019
Het verleden verdeelde ons door te zwijgen. We gaven de schuld aan gebeurtenissen in onze jeugd en kinderjaren. Mijn vader had zijn vader nooit gekend en groeide op in wisselende gezinssamenstellingen en in verschillende woonplaatsen. Ik leerde in de couveuse en het ziekenhuis dezelfde overtuiging; de wereld is onbetrouwbaar en in elke situatie heb ik zelf te zorgen voor mijn overleving.
In onze emotionele band weerklonk de afstand doordat we beiden vluchtten in onze eigen wereld. Afzondering, vertoeven in gedachten, in mijmeringen over een bestaan dat we niet kenden. Een gevoel dat we in onszelf wel erkenden maar vaak zijn bestendigheid verloor in het contact met onze omgeving. Hechting bleef vaak een stil verlangen dat ontsnapte of overschaduwt werd wanneer contact intenser werd. Ik trok mij terug op mijn slaapkamer terwijl mijn vader buiten de deur een tweede leven trachtte op te bouwen.
De scheiding tussen mijn vader en mijn moeder vergrootte de kloof. Want zoals over hem gesproken werd had ik hem nooit gezien. Hevige emoties zette alle overlevingsstrategieën op scherp en er was te weinig basis om in contact te blijven over wat er nu echt gebeurde. Het werd voor mij als puber een doel om zijn ‘falen’ goed te maken, gestuwd door mijn woede en veroordelingen. Mijn vader zag de resten van ons contact en hoopte dat dit als vanzelf vruchtbare grond zou worden. Maar op de grond van ons vaders’ land kwam onze voetafdruk nauwelijks voor omdat we zijn sporen niet wilden volgen. Zowel mijn vader als ik hadden geen stevige imprint vanuit de vorige generatie waar we op durfden te vertrouwen.
De band met de vader moet gesmeed worden. Het is geen gegeven zoals de symbiose die we met onze moeder ervaren als zuigeling. Mijn vader wachtte op de dag dat ons contact weer voelde als een gegeven en ik scheurde de restjes van ons contact in nog kleinere stukken alsof het nooit bestaansrecht had gekend. Hij was mijn eerste voorbeeld van een man en ook de eerste kennismaking met het creëren van een band. Beide kenmerken hadden invloed op hoe ik naar mijzelf keek en relaties in stand probeerde te houden. Voelde dit als een gegeven dan voelde ik mij waardevol, voelde het als iets dat tot stand had te komen dan ervoer ik het als buiten mijn macht en meende ik dat ik beter weg kon gaan. Tenzij er ruimte was om het rationeel te benaderen zonder ongemakkelijke gevoelens aan te raken.
Af en toe had ik met mijn vader een goed gesprek alleen waren ze nooit aanleiding om de kloof te overbruggen. Onze relatie en hoe we die beleefden was namelijk een onderwerp dat we niet aansneden. De afstand probeerden we als een gegeven te beschouwen tot ik op mijn 29ste besloot dat ik er niet meer omheen wilde draaien. De keuze om mijn waarheid te vertellen en zijn keuze om deze volledig te ontvangen gaven de veiligheid voor een kwetsbaar gesprek. Ik was echter bereid om de relatie te verbreken wanneer we geen aansluiting vonden bij elkaar. Maar het was de stilte over wat gezegd wilde worden die brak, de twijfel brak, de afstand brak, we werden wat we altijd al waren maar nooit goed konden invullen, vader en zoon!
Tranen lieten de laatste afstand wegspoelen en voor het eerst voelde ik trots die hij op geen andere manier bij mij had kunnen wekken. Op dat moment werd er een band gesmeed!
In onze maatschappij ontbreekt het vaak aan ‘vakkundigheid’ om een relatie te creëren. Zijn we in staat om steeds opnieuw de band met onszelf te smeden? Dat is iets onmogelijks als die band afhankelijk is van prestatie of succes. Acceptatie begint bij onvoorwaardelijkheid en de kunst om jezelf te blijven aankijken in elke situatie. Van daaruit ook om elkaar aan te kijken in elke situatie. Dit zal waarschijnlijk, in ieder geval voor mij en mijn vader, een leven lang een beproeving blijven. En elke keer dat van beide kanten deze kwetsbaarheid er mag zijn zet je samen iets in gang dat je nooit had kunnen bedenken. Zo ook deze fotoshoot bij Echt Mooij Fotografie.
